32 Zasady KDP

  1. W centrum uwagi i podejmowanych starań katechety Dobrego Pasterza znajduje się dziecko i jego życie religijne.
    • Katecheta prowadzi obserwacje, w jaki sposób dzieci w różnym wieku wyrażają swoje najgłębsze potrzeby i dokonuje nad nimi refleksji.
    • Katecheta przeżywa i dzieli razem z dziećmi religijne doświadczenie zgodnie ze słowami Ewangelii: „Jeśli się nie nawrócicie i nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego” (Mt 18,3).
    • Katecheta troszczy się o warunki konieczne do rozwoju i doskonalenia życia religijnego dzieci.
  2. W tym celu przyswaja sobie wizję człowieka według Marii Montessori jak również ukazaną przez nią postawę dorosłego wobec dziecka; przygotowuje otoczenie, które powinno wspierać rozwój życia religijnego, czyli atrium.
  3. ATRIUM tworzy wspólnotę, w której dzieci od najwcześniejszych swoich lat wraz z dorosłymi doświadczają przeżyć religijnych, które powinny im dopomagać w stawaniu się aktywnymi członkami większych wspólnot rodziny, kościoła, społeczeństwa,
    • jest miejscem modlitwy, w którym praca i nauka stają się same medytacją, modlitwą i kontemplacją,
    • jest miejscem, w którym sam Chrystus jest jedynym Mistrzem i Nauczycielem; tutaj dorośli wraz z dziećmi słuchają Jego słów i próbują przeniknąć tajemnicę sprawowania liturgii.
  4. W atrium ciągle na nowo rozbrzmiewa chrześcijańskie przesłanie.
    • Katecheta nie zachowuje się jak nauczyciel: ma nieustannie na względzie, że Chrystus jest jedynym Mistrzem i Nauczycielem.
    • Katecheta rezygnuje z jakichkolwiek sposobów sprawdzania wiedzy ucznia (takich jak odpytywanie, egzaminowanie, itp.) zachowując postawę duchowego ubóstwa, gdyż nie może przypisywać sobie wyników doświadczeń, które są udziałem dzieci.
  5. Prezentowane są tematy, co do których dzieci pokazały, że pojmują ich głębię i potrafią z radością je przyjmować. Przywołujemy cytaty z Biblii i modlitwy liturgiczne, gdyż są one źródłem chrześcijańskiego życia i umożliwiają wiernym w każdym wieku trwanie w nim, a w szczególności wspierają ukazanie się podstawowych doświadczeń religijnych dziecka.
  6. Słowo Boże jest przekazywane z wielką czcią i możliwie jak najbardziej obiektywnie, tak aby słowa dorosłego nie stawały niepotrzebnie pomiędzy Bogiem, który mówi, a jego stworzeniem, które słucha. Katecheta używając niewielu słów nakłania do słuchania Słowa Bożegom zgodnie z cytatem z Ewangelii: „Moja nauka nie pochodzi ode mnie lecz od tego, który mnie posłał.” (J 7,16)
  7. Katecheta Dobrego Pasterza wnosi do katechezy tylko te tematy, które wynikają z istotych i wyraźnych potrzeb dziecka i z pracy nad nimi.
  8. Co tygodniowe spotkania w atrium powinny trwać przynajmniej 2 godziny. Krótszą część stanowi prezentacja tematu przez katechetę, a większość czasu pozostawiamy dzieciom na pracę własną.
  9. W jedności z Kościołem powszechnym, zajęcia w atrium odbywają się zgodniez rytmem roku liturgicznego. Punktami kulminacyjnymi w trakcie zajęć są zatem Święta Bożego Narodzenia, Objawienie Pańskie (Epihpania), Wielkanoc i Zesłanie Ducha Świętego.
  10. Punktem centralnym życia toczącego się w atrium dla uczestników w każdym wieku jest Eucharystia, która sprawowana jest z uwzględnieniem różnic pomiędzy wyznaniami.
  11. Raz w roku dzieci zapraszane są do przyjęcia Pierwszej Komunii Św. Dzieci podejmują same decyzję o przystąpieniu do Pierwszej Komunii Św. w zgodzie z wyrażaną przez siebie wolą i stopniem osobistej dojrzałości, przy czym rodzina, katecheta i ksiądz pomagają dziecku w podjęciu decyzji.
  12. Pierwszą Komunię poprzedza intensywny czas przygotowań, podczas którego co tydzień odbywają się dodatkowe spotkania.
  13. Rekolekcje dla dzieci pierwszokomunijnych trwają przynajmniej 4 całe dni, przy czym należy uwzględnić następujące kwestie:
    • codzienny udział we Mszy św.
    • zapewnienie dzieciom wystarczającej ilość czasu, aby mogły w spokoju zająć się raz jeszcze wszystkimi poznanymi tematami bez dodawania nowych
    • dzień Pierwszej Komunii Św. należy zorganizować tak, aby uwaga dzieci nie rozproszyła się zbyt szybko od treści, które przeżywały i aby mogły pozostać w obranym miejscu do samego wieczora.
  14. Uroczysty sakrament pojednania połaczony jest z symbolami chrztu św., ze światłem i białą szatą; jeśli mamy dzieci, które nie są jeszcze ochrzczone, zostanie im wówczas udzielony chrzest.
  15. W czasie tuż przed Pierwszą Komunią Św. odbywają się częstsze spotkania z rodzicami.
  16. Po Pierwszej Komunii Św. kontynuujemy prowadzenie Katechezy Dobrego Pasterza: podejmujemy i pogłębiamy znane już tematy, następnie dołączamy nowe, które odpowiadają poziomowi rozwoju dzieci.
  17. Zostawiamy dzieciom materiały do dyspozycji. Dzieci zajmują się nimi; stanowią one dla nich pomoc, aby zaprezentowane tematy rozważać w sposób medytacyjny.
  18. Materiały z jednej strony mają zachęcać dziecko do zajmowania się nimi, a z drugiej strony powinny zostać wykonane w prosty sposób, tak aby dokładnie przedstawić dany temat. Katecheta rezygnuje z dodatkowego upiększania materiałów, aby nie odciągały one uwagi dziecka od tego co najważniejsze i kluczowe. Materiał charakteryzuje „uboga forma” i prostota w ujmowaniu tego co najistotniejsze, tak aby cenna treść, którą ma przekazać mogła zostać jak najlepiej wydobyta.
  19. Tą samą zasadę należy odnieść do atrium jako całości. Katechezę Dobrego Pasterza można prowadzić w różnorodnych środowiskach społecznych i kulturowych.
  20. Pomoce do katechezy należy wykonywać ściśle według wzorów, które zostały już wypróbowane i na podstawie długiej obserwacji i doświadczeń uznane zostały za odpowiednie potrzebom dzieci w różnym wieku.
  21. Posiadanie materiałów w atrium pozwala katechecie na przyjęcie postawy, która jest mu należna: a mianowicie postawy „nieużytecznego sługi”(Łk 17,10). Oznacza to, że dorosły ma swoje zadania i pewną funkcję do wypełniania, lecz wyniki jego działań w dużej mierze wykraczają ponad to co czyni, gdyż sam Chrystus jest prawdziwym Mistrzem i Nauczycielem.
  22. Katecheci współpracują ze sobą w duchu jedności i harmonii, gdyż podążają za planem Bożym w historii człowieka i za przykazaniem jedności, które tak mocno wyrażone zostało w przypowieści o Dobrym Pasterzu (J 10,1n) i o krzewie winnym (j 15,1n). Dzielą się szczodrze własnymi zdolnościami i doświadczeniami z pożytkiem dla wszystkich.
  23. Postawa dorosłego powinna charakteryzować się pokorą wobec umiejętności dziecka, dzięki czemu buduje on odpowiednią relację z dzieckiem pełną szacunku i cierpliwego czekania na jego rozwój.
  24. Do zadań katechety należy:
    • ciągłe zgłębianie chrześcijańskiego przesłania poprzez studiowanie Biblii i liturgii, jak również ich oddziaływania w teologicznych, społecznych i ekumenicznych ruchach w dzisiejszym Kościele,
    • przygotowywanie atrium i utrzymywanie go w czystości, aby stanowiło miejsce, w którym i dzieci i dorośli mogą odnaleźć ciszę i prowadzić medytację,
    • samodzielne wykonywanie materiałów; katecheta wykonuje tę pracę samodzielnie w takim stopniu w jakim jest to tylko możliwe.
  25. Powody, dla których wymagane jest samodzielne wykonywanie materiałów, są następujące:
    • w celu lepszego zapoznania się z przerabianymi tematami,
    • w celu zdystansowania się od przesadnego pośpiechu, komercji i pogoni za sukcesem,
    • w celu odnalezienia rytmu, który współbrzmi z rytmem dziecka i – jak również wierzymy – z działaneim Ducha Świętego,
    • w celu osiągnięcia współdziałania dłoni, głowy i serca.
  26. Priorytetowym zadaniem katechety jest prowadzenie zajęć z dziećmi w atrium. Wypełanianie tego zadania czyni go otwartym na bliźnich i budzi gotowość niesienia pomocy w innych sprawach.
  27. Katecheza Dobrego Pasterza przyczynia się do odkrywania przez dorosłych nieznanych im dotąd skarbów ukrytych w duchowości dziecka i pomaga dorosłemu obudzić w sobie ducha służby dziecku i uczenia się od niego. Katechezę charakteryzuje ponadto:
    • brak dążeń do uzyskania możliwie dużego uznania,
    • nie czynienie szumu wokół siebie (Iz 10,33-11,10),
    • wierność duchowi ziarnka gorczycy (Mt 13,31),
    • solidaryzowanie się z małymi i nisko postawionymi członkami Kościoła.
  28. Katecheza Dobrego Pasterza stawia na pierwszym planie duchowe wartości dzieciństwa i przyczynia się do rozwoju świadomości, która ma tworzyć historię ludzkości opartą na sprawiedliwości i solidarności.
  29. Katecheza Dobrego Pasterza jest otwarta wobec wszystkich chrześcijan niezależnie od ich przynależności do odmiennych wspólnot wyznaniowych i zaangażowania w Kościele.
  30. Katecheza Dobrego Pasterza zgłasza swoją służbę w diecezji i probuje podejmować współpracę z biskupami.
  31. Każde atrium dąży do nawiązania współpracy z księdzem, który zna dziecięcą religijność i traktuje ją w sposób poważny. Ksiądz celebruje dla dzieci Eucharystię i sprawuje sakrament pojednania, a sposób jego działania współbrzmi z duchem Katechezy Dobrego Pasterza.
  32. Katecheza Dobrego Pasterza zachowuje charakter pewnego rodzaju próby, dlatego też pozostaje otwarta wobec nowych odkryć, które mogą wzbogacać uzadsadnianie nieskończonego cudu Boga i jego kosmicznego związku ze stworzeniem.

(Pierwsza wersja wg grupy rzymskiej, maj 1993; zrewidowana po raz pierwszy 21.10.1996 przez członków Międzynarodowego Konsylium w oparciu o zmiany zaproponowane 30.03.1995; po raz drugi zrewidowana podczas Międzynarodowego Konsylium w Rzymie w 1999 roku. Tłumaczenie wersji niemieckiej Deborah Presser Velder i Benedikta Wunder, październik 1999. Tłumaczenie z niemieckiego na język polski Magdalena Czarnik, kwiecień 2013, Kraków)

Kliknij tutaj aby przeczytać statut Consiglio w języku angielskim.